Wiosna nadchodzi wielkimi krokami i jak co roku rozpoczyna się sezon dla pasjonatów jednośladów, w tym motocykli. Jak podaje Polska Agencja Prasowa w oparciu o dane Komendy Głównej Policji, do połowy kwietnia 2017 roku na drogach doszło do ponad 700 wypadków z udziałem motocyklistów. Wskazuje się, że prawie połowa wypadków spowodowana była przez innych niż motocykliści uczestników ruchu drogowego. Należy zatem, jeszcze przed tym zanim wsiądziemy na motocykl, ustalić jakie uprawnienia przysługują motocykliście, który uczestniczył w wypadku drogowym spowodowanym przez innego Uczestnika ruchu. Niewątpliwym jest, że szkody spowodowane wypadkiem drogowym mogą być dla motocyklisty i jego rodziny ogromne poczynając od szkód na osobie, tj. uszkodzenie ciała, roztrój zdrowia, utrata życia, poprzez szkody majątkowe i krzywdę jaką doznała osoba uczestnicząca w wypadku.

 

Ustalenie osoby odpowiedzialnej za zdarzenie w ruchu drogowym jest o tyle ważne, że wyznacza nam osobę zobowiązaną do naprawienia ewentualnych szkód powstałych w związku z wypadkiem. Obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej (OC) obejmuje także posiadaczy motocykli i to przez cały rok bez względu na to, że motocyklem posługują się sezonowo (Ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z dnia 22 maja 2003 r. (Dz.U. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.). Ustawodawca wprowadził zatem obowiązek ubezpieczenia właścicieli pojazdów, aby osoby poszkodowane w wypadkach komunikacyjnych mogły uzyskać rekompensatę za poniesioną szkodę.

 

Motocyklista może zatem żądać naprawienia szkody, tj. uszczerbku o charakterze majątkowym, np. za uszkodzenie motocykla, kasku, czy specjalistycznej odzieży, które stanowią dla posiadacza motocyklu znaczny wydatek. Naprawienie szkody zgodnie z art. 361 § 2 obejmuje zatem poniesione straty, ale również utracone korzyści, które poszkodowany mógłby uzyskać, gdyby do wypadku nie doszło, np. zwrot zarobków, które osiągnąłby, gdyby nie przebywał w szpitalu.

 

Poza powyższym, poszkodowany może żądać naprawienia szkody niemajątkowej (krzywdy) poprzez zapłatę zadośćuczynienia (445 § 1 k.c.) jako rekompensatę cierpień fizycznych i psychicznych związanych z uszkodzeniem ciała i rozstrojem zdrowia. Podejmując się określenia wysokości żądanego zadośćuczynienia należy wziąć pod uwagę szereg okoliczności, które wypracowane zostały przez doktrynę prawa i judykaty Sądu Najwyższego, jako, że przepis nie reguluje tej kwestii ograniczając się stwierdzenia, że zadośćuczynienie ma być ‘odpowiednie’. Określając zatem wysokość zadośćuczynienia bierzemy pod uwagę między innymi rodzaj naruszonego dobra, zakres i rodzaj rozstroju zdrowia, czas trwania cierpień, wiek poszkodowanego, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, rokowania na przyszłość, konsekwencje w życiu osobistym, społecznym, zawodowym i szereg innych okoliczności.

 

 

Gdy poszkodowany wskutek wypadku doznał uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, przysługują mu również, obok zadośćuczynienia inne środki określone w kodeksie cywilnym, mianowicie:

1. zwrot kosztów leczenia, dojazdów do placówek medycznych, rehabilitacji, lekarstw itp. – art. 444 § 1 k.c., w kosztach leczenia powinny być uwzględniane wszelkie koszty, które biorąc pod uwagę aktualny stan wiedzy medycznej, dają realne szanse na poprawę stanu zdrowia poszkodowanego, a nie tylko koszty uwzględniane np. w ramach powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego (por. wyr. SN z 12.12.2002 r., II CKN 1018/00, Legalis);

2. renta z tytułu utracenia (całkowicie, częściowo) zdolności do pracy zarobkowej – art. 444 § 2 k.c., Jeżeli chodzi o szkodę rekompensowaną przez rentę, to wyraża się ona różnicą między potencjalnymi dochodami, jakie poszkodowany przypuszczalnie osiągnąłby w okresie objętym rentą, gdyby nie doznał uszkodzenia ciała, a wszelkimi dochodami, jakie może faktycznie w tym okresie osiągnąć bez zagrożenia stanu zdrowia (por. wyr. SA w Katowicach z 30.6.1993 r., III APr 36/93, Prawo Pracy 1995, Nr 3, poz. 42); natomiast w sytuacji poszkodowanego, który zachował częściowo zdolność do pracy, renta powinna odpowiadać różnicy między zarobkami, jakie mógłby osiągać, gdyby nie uległ wypadkowi, a wynagrodzeniem, jakie – w konkretnych warunkach – jest w stanie uzyskać przy wykorzystaniu swej uszczuplonej zdolności do pracy, przy czym przyjmuje się jednak, że poszkodowany nie ma obowiązku podjęcia się każdej pracy (tak. wyr. SN z 8.6.2005 r. V CK 710/04, Legalis, oraz z 21.5.2009 r., V CSK 432/08, Legalis; wyr. SA w Łodzi z 3.12.2013 r., I ACa 637/13, Legalis; wyr. SA w Poznaniu z 23.12.2014 r., I ACa 1269/14, Legalis);

3. jednorazowe odszkodowanie, zamiast renty lub jej części, które umożliwi wykonywanie nowego zawodu lub założenie działalności gospodarczej w przypadku inwalidztwa poszkodowanego- art. 447 k.c.

 

W sytuacji, gdy ze względu na obrażenia doznane podczas wypadku nastąpiła śmierć motocyklisty, osoby najbliższe mogą ubiegać się o odszkodowanie, jeżeli wskutek śmierci motocyklisty nastąpiło znaczne pogorszenie się ich sytuacji życiowej. Nadto także mogą dochodzić zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Oprócz tego ubezpieczyciel w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia OC sprawcy powinien zwrócić koszty leczenia i pogrzebu ofiary śmiertelnej osobom, które te koszty poniosły.

 

adwokat gdynia odszkodowanie